Onvervulbare Wensen
Onvervulbare wensen bedreigen het westen,
waar het leven zwijgt, verdoofd en bedroefd
de zon zich krult om haar eigen resten,
de winden verlangen waar het niet meer hoeft.
Iedere verwachting is hier verdrongen,
als sterren die stuiten op flarden van hoop
die eeuwen daarvoor abrupt zijn verwrongen
tot lastig puin met een meetbare loop.
Een laatste slag moet nu uitzicht geven
op de fel begeerde melancholie,
een gemoedstoestand nauw verweven
met de dwarse zon, haar geslonken deuren,
die gevreesde wachters van frontaal verdriet -
eindelijk rust, om eeuwig te treuren.
( 1994 )
( 1994 )